نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 924 )                                                                            

ســوره 43 : ابراهیــم ( مـکّــی ـ 52 آیه دارد ـ جزء سیـزدهم ـ صفحه 255)

    ( قسمــت چهـــــاردهــــم )

کعبـه دل

جزء سیزد هــم صفحــه   (260 آیه 37 ) 

بسم الله الرحمن الرحیم  

رَّبَّنَا إِنِّی أَسْکَنتُ مِن ذُرِّیَّتِی بِوَادٍ غَیْرِ ذِی زَرْعٍ  عِندَ بَیْتِکَ الْمُحَرَّمِ

رَبَّنَا لِیُقِیمُواْ الصَّلاَةَ فَاجْعَلْ  أَفْئِدَةً مِّنَ النَّاسِ تَهْوِی إِلَیْهِمْ وَارْزُقْهُم مِّنَ الثَّمَرَاتِ لَعَلَّهُمْ یَشْکُرُونَ

 تفسیـــر لفظـــی :

پروردگارا من [یکى از] فرزندانم را در درّه‏ اى بى‏ کشت نزد خانه محترم تو سکونت دادم

پروردگارا تا نماز را به پا دارند ، پس دل هاى برخى از مردم را به سوى آنان گرایش ده

و آنان را از محصولات [مورد نیازشان] روزى ده باشد که سپاسگزارى کنند

 تفسیر ادبی و عرفانی :

خداوند تبارک و تعالی در این آیت ؛

طریقِ توکّل و ترکِ اعتمادِ بر اسباب را ،

به بنـــــــدگان آموخت و بـــازنمـــــــــود که ؛

خود را در ســـایــه ی عنـــایت حــــقّ داشتــــن ،

بهتر است از سایه ی نعمت وی برای خود خواستن ،

کــه در هر حــــــــــــال ، نعمــت ، تابــــــع عنـــــایت است .

گــــــوینـــــــــد :

وقتی محمود غزنوی لشکریان خود را می نـــواخت ،

و هرکس را خلعتی فراخــــور حـــــال می داد ،

و همــــه ی مقصـــــــود او این بود ؛

تا ایـــــــاز آرزوئی کند و خلعتــــی خواهد !

ایـــاز همچنان کمر بستــه و به خدمت ایستــاده ،

و زبـــــان معارضـــــه بریــــــده ،

و همت از آن همه نعمت و خلعت پرداختـــه !

محمــــــــود گفت : ای غلام ؛

تو را از این همه مــال و نعمت آرزوئی بُــوَد ؟

ایـــــــاز خدمت به جــا آورد و تواضــــع کرد و گفت :

چون تــــــو هستی ، همـــــه ی جهــان از آنِ من است !

تا دل ز علایقــت یگانـــــه نشــــود

یک تیر ، تــو را سوی نشانه نشود

تا هر دو جهـــانت از میـــانه نشود

کشتی به سلامت به کرانه نشود

... فَاجْعَلْأَفْئِدَةً مِّنَ النَّاسِ تَهْوِی إِلَیْهِمْ ...

هرکس به یکبـــارگی به خدمــت حــــق پردازد ؛

عالَمیـــــان دل به محبــــت وی پردازنـــــد !

این دوستـــی ، اول از حـــــــقّ پیوندد ،

آن گاه به خلـــق ســــرایت کنــــــد .

که گفتــــــــه انـــــد :

یک ذرّه جمالِ محبتِ ازلی ،

در دیـــــده ی موســی نهــادنـــد ،

تا فرعون ، جــان و دل و دیده ی خود را ،

بر شــــاهـــــــــدِ آن ذرّه همی فشــانـــــــد ،

و شب و روز جـــــــــز این کار نــداشتــــــــــــــــی ،

که به دست خویش ، گهواره ی موسی را می جنباندی !

فصل طَـــــرَب

دست افشــــان به سر کـــوى نگار آمده ‏ام

پــــاى‏ کـوبان ز پـــى نغمـــه تــــــار آمــده ام

حـــاصـل عمــــر اگـــــــر نیْـــــم نگاهى باشد

بهـــــر آن نیـــم نگـــــــه ، با دل زار آمــــده ام

بـــــاده از دست لطیف تو در این فصل بهـار

جــان فـــزایـد که در این فصل بهـــار آمده ام

مطرب عشق کجا رفته ، در این فصل طرب

که به عشق و طربش بــاده گســار آمده ‏ام

در میخـــــانه گشایید که از مسلـــخ عشق

  بـــه هــــــواى رُخ آن لالــه عـــذار آمـــــده ‏ام

جـــــامه زهــــد دریــــدم ، رهـــم از دام بــلا

 بــــــاز رستم ، ز پى دیــــــدن یـــار آمـــده‏ ام

به تمـــــاشاى صفـاى رخت ، اى کعبـه دل

به صفــا پشت و سوى شهــر نگار آمده‏ ام

( دیوان امام خمینی [ره] ص 137 )

آه ! بازهم جمعه ای گذشت و مبعثی گذراندیم

و یـــــار نیـــامـــــــــد !

بیش از سه هزار جمعه را به انتظار گذراندم و یار نیـــامد !

آیا به راستی که ؛ بنــا نیست کنـــارش باشیــــم ؟

پس ؛ زمزمه دائمی مان را داشته باشیم